عشق کاکتوسی

گاه باید بی دلیل،بی منطق وفقط از سر دل بنشینی پشت ماشین...

بزنی به دل کوه و آنچنان پای بر پدال فشار دهی تا تمام حرف های نگفته که در دلت غمباد شده و راه گلویت را بسته دانه دانه نابود شود 

آنوقت میتوانی باز گردی کنار عزیزانت هرچند کوتاه.....

گاه باید بی دلیل خندید

بیخیال همه چیز شد و ساده گذشت 

بی هیچ دلیلی بخشید تا دلت آشوب نشود

بی دلیل عاشقی کرد و معشوق بود

دلبری کرد دل برد

گاه باید بی دلیل فقط زندگی کرد.....

تمام عاشقانه هایم را برای چشمانت سروده ام 

همه را در صندوقچه ای کنج دلم پنهان کردم به امید روزی که تو بیایی 

با دستان مردانه ات عاشقانه خاکروبی کنی این صندوقچه را و بیرون بیاوری تمام زنانگی ام را که پشت نقابی از بیخیالی پنهان است

خوب است که مرد نشدم 

تو می شکنی خودت را و تمام من را 

و من به بهانه ی تکه های لیوان می نشینم تکه های دلم را جمع میکنم و به بهانه ی شیشه ی در دستم می گریم کمدم را بیرون می ریزم و تمام تو را از نو می چینم بی ناراحتی وقتی تمام شدی اضافه هایت را در کیسه ای مشکی می ریزم و میبخشم به سپور محل تا با اضافه هایت لباسی برای خود فراهم کند

ولی تو چه میکنی قدم میزنی و خود را به آتش میکشی با دود آن خط باریک تو خود را تمام میکنی برای آرامش یافتن و من اضافه هایت را ....

خوب است که من زنم و تو مرد....

به وسعت تمام بودن ها دوستت دارم 

به اندازه تمام انتظار ها دوستت دارم 

تو که باشی نه تنهایی معنا دارد نه انتظار .....

عاشقانه هایم به انتها رسید 

همانند اشک چشمانم 

ولی تو هنوز در پیچ کوچه پیدا نشدی.....

پاییز که میشود دلم همانند دستانم یخ میبندد

پاییز بوی تو را میدهد 

یادم می آورد که چقدر بی تو تنهام....

تو آرام شب را به صبح برسان

قول میدهم ثانیه ای پلک برهم مگذارم و تا صبح تماشایت کنم....

تو که باشی همه چیز آسان میشود 

حتی تحمل معشوقه ات 

پس بمان بگذار نفس هایت را ذخیره کنم برای روزهای غیبتت...

گاه دلم به اندازه تمام آسمان میگیرد

دلم دستانت را میخواهد بی منت 

کاش باز هم بی منت بی هواس پرتی کنارم می ماندی 

تا با بغض تو را به خدایم نمیسپردم.....